Ken je dat gevoel?  Er gebeurt iets dat je niet hebt zien aankomen en je voelt de grond onder je voeten wegzakken.  Alle controle is weg en al de goede voornemens van positief denken, tips & trics, zijn plots verdwenen.

Een ‘verandering’, vooral eentje waar je niet zelf voor kiest, daar probeer ik altijd heel ver vandaan te blijven.  Maar helaas, dat lukt mij niet altijd.  Ik heb ondertussen al veel geleerd over ‘verandering’ , ik weet ook dat er weerstand en emoties mee gepaard gaan.  Dat alles heb ik een paar weken geleden weer aan de levende lijve mogen ervaren.

Mijn lieve zoon van 13, ontdekt op zijn manier de wereld van het onderwijs in examentijd.  In juni zijn ze gepland: de gevreesde eindtoetsen.  Hij had me plechtig beloofd om ‘kei’ veel moeite te doen en zich 200% in te zetten.  Ik vertrouw hem erop en laat hem hierin los…. .

Een paar weken later is er al een volledig nieuwe toekomst uitgestippeld voor het verder verloop van zijn studie.  Enige ontbrekende factor is het eindrapport en het bijhorende A attest.

Maar het A attest kwam er niet, het werd er eentje met een B voor…..  Daar is dan de shock.  Zowel voor hem, mezelf als voor zijn papa.  Ik voel de stoel waarop ik zat onder mij wegzakken tijdens het gesprek met de leerkracht.

Ik ga in weerstand, niet tegen mijn zoon, maar tegen diegene die ons het rapport geeft.  Want ik het 2 keuzes: of ik ga in weerstand tegen mijn zoon of tegen de school.  Ik heb even voor het laatste gekozen.  Dit wou niet zeggen dat ik akkoord was met mijn zoon, nee helemaal niet, maar het voelde op dat moment dat ik het zo moest doen.

Eenmaal buiten, nog voor we de auto bereiken, komt de woede over het gebrek aan inzet van mijn zoon voor zijn studies.  Geloof me, hij heeft ook zijn ‘mama preek’ gekregen.  Eenmaal dat ik die gegeven had, overviel me een gevoel van verdriet.  Ik kon mijn tranen niet bedwingen.

Later op de dag het logische vervolg: zelfverwijt en zelftwijfel.  Wat was ik weer hard voor mezelf:  ik was geen goede mama, ik had hem niet genoeg ondersteund, ik had gefaald, door mij zijn toekomst ontwricht… enz enz.   De ‘kleine’ verandering werd plots heel groot: zijn toekomst op de arbeidsmarkt , de maatschappij verwacht… enz enz.

Mijn avond en nacht was een chaos van verdriet, woede en zelfbeklag.  Een deftige communicatie was voor mij op dat moment geen optie.  Gelukkig wist mijn omgeving dat ook.  De volgende ochtend bij mijn ontwaken bracht de nieuwe dag een nieuwe start.  Er tegenaan met nieuwe motivatie.

Wat is een goede remedie om met een verandering om te gaan?

• Stap 1:  Aanvaarding:  De situatie was er, die kon ik niet meer veranderen.  Ik had zelf de keuze hoe ik ermee om ging gaan.
• Stap 2:  Zo snel mogelijk weten waar je naar toe wil, een nieuw pad inslaan.  In dit geval een nieuwe school en richting zoeken.
• Stap 3:  Stappenplan uitwerken, even alles op een rijtje zetten, hoe, wat en waar.  Dit stappenplan creëerde terug een beetje rust in al de chaos.  In dit geval, welke interesses zijn er, welke studie mogelijk, keuze van school enz.  Door alles op papier te zetten, creëer je duidelijkheid en rust in je hoofd
• Stap 4:  Actie:  We hadden niet bepaald de keuze om stil te gaan zitten, vanzelf ging het niet komen.
• Stap 5:  Eindbestemming bereikt en dan moet je hier vooral van genieten en heel dankbaar voor zijn.  En als de eindbestemming niet in 1,2,3 bereikt kan worden, ben je dankbaar en geniet je van elk klein stapje dat je genomen hebt.

Onverwachte verandering is niet fijn en schudt je leven even weer helemaal door elkaar.  Maar als je op voorhand weet welke gevoelens die bruuske verandering zal oproepen (emoties & weerstand), geraak je sneller door de ‘curve van verandering’ op weg naar een volgende stap.

Actie en een duidelijke bestemming of doel blijven belangrijk.  Eerst definiëren wat de nieuw optie is en dan bewegen naar die bestemming.  Elk klein stapje dat je neemt en bereikt geeft je energie om de volgende stap te zetten en voor dat je het weet heb je je nieuw doel al bereikt.

Ik heb mijn zoon heel dicht bij het veranderingsproces betrokken en hem medeverantwoordelijk gemaakt in het actie- en beslissingsproces.  In dit geval is hij moeten gaan kamperen op een school waar hij naar toe wou.  Er was een hele lange wachtlijst.  Uiteindelijk zijn we binnengeraakt en heeft hij ook nog eens netjes aan de directrice mogen uitleggen waar plots die resultaten vandaan kwamen 😉  Ook hij is in actie moeten gaan.

Nu kan ik er al wat over lachen, maar onverwachte verandering is in begin nooit fijn.  Nu voelt het alsof het de juiste keuze is geweest.

Morgen is er ook voor jou een nieuwe dag!

Ellen