Nog niet zo lang geleden zat ik met een gevoel van teleurstelling over mezelf.  Ik had net een coaching gesprek achter de rug en was niet overtuigd dat mijn coachee, een dame, met voldoening huiswaarts keerde.  Ik stelde mezelf de vraag of ik haar voldoende had kunnen aanzetten tot zelfreflectie en actie.  Op het einde van het gesprek was haar feedback eerder oppervlakkig.  Ik had niet het idee dat zij een ‘aha’ moment had beleeft.

Perfectionistisch als ik ben, bleef ik hier mee in mijn maag zitten, mijn gedachten hierover bleven malen.  Uit zorg voor mijn coachee, maar ook omdat ik de lat voor mezelf hoog leg (lees werkpuntje voor Ellen).  Ik bleef nadenken wat ik beter had kunnen doen.

Tot ik haar terug zag onze volgende sessie.  Ik vroeg haar bij haar binnenkomst: “Hoe is het met jou?”

Heel goed, ik heb ongelooflijk veel kracht kunnen halen uit ons eerste gesprek en voel me hierdoor al een stuk beter….” antwoordde zij met een grote glimlach en stralende ogen.  “Ik wil graag verder.”

Haar antwoord gaf me een super warm en dankbaar gevoel.  Ik had meer bereikt dan gedacht.  Dat is waarom ik een coach ben.  Mensen helpen om zich beter te voelen, daar krijg ik zoveel energie van…    En vaak sta je er van versteld hoe je andere mensen kan helpen door er op sommige momenten gewoon voor hen te zijn,  je hoeft hun verhaal niet altijd te begrijpen,  dat ze het even kwijt kunnen, is vaak al genoeg.